Ένας Κόσμος
Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης παρουσίαζει μια ταινία με αληθινούς ήρωες μέσα από το έργο της ActionAid σε Γκάνα, Νεπάλ και Ελλάδα.

Τι σχέση μπορεί να έχουν οι καταυλισμοί μαγισσών της Βόρειας Γκάνας με τις κοινότητες των ανέγγιχτων Ντάλιτ στο δυτικό Νεπάλ; Και πώς μπορεί να συνδέεται ένα κέντρο στήριξης ευπαθών κοινωνικών ομάδων στον Κολωνό της Αθήνας με το μεγαλύτερο “νεκροταφείο” ηλεκτρονικού εξοπλισμού της Αφρικής; Αυτή ήταν η πιο μεγάλη πρόκληση για τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, που βρέθηκε σε τρεις χώρες δράσης της ActionAid για τα γυρίσματα της ταινίας “Ένας κόσμος”.
Μετά την τεράστια επιτυχία της τελευταίας ταινίας του “Ένας άλλος κόσμος”, που κατέκτησε την πρώτη θέση του ελληνικού box office και προβλήθηκε σε τρεις ηπείρους, ο δημοφιλής ηθοποιός και σκηνοθέτης, Χριστόφορος Παπακαλιάτης, αποφάσισε να γυρίσει την πρώτη ταινία χωρίς σενάριο για να μιλήσει για το έργο της οργάνωσης σε όλο τον κόσμο. Έναν κόσμο που δεν είναι πια τόσο ξεκάθαρα χωρισμένος μεταξύ πλούσιου βορρά και φτωχού νότου, όπως πριν από μερικές δεκαετίες, αλλά που παρουσιάζει ολοένα και μεγαλύτερες ανισότητες στο εσωτερικό της κάθε χώρας.

Τα γυρίσματα ξεκίνησαν από τη Γκάνα, μια χώρα που, όπως και οι περισσότερες αναδυόμενες οικονομίες της Αφρικανικής ηπείρου, χαρακτηρίζεται από την παράδοξη συνύπαρξη υψηλών ρυθμών ανάπτυξης και πολύ υψηλότερων ποσοστών φτώχειας. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης επισκέφτηκε τις αγροτικές περιοχές της Βόρειας Γκάνας, όπου το 70% του πληθυσμού ζει σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Στο χωριό Σεκότε της περιφέρειας Μπολγκατάνγκα, γνώρισε την επτάχρονη Σάρα, το Ανάδοχο Παιδί του, και να δει πως χάρη στην Αναδοχή Παιδιού έχουν μεταμορφωθεί ολόκληρες κοινότητες.

Το ταξίδι συνεχίστηκε στις σεισμόπληκτες περιοχές της κοιλάδας του Κατμαντού και τις περιθωριοποιημένες μουσουλμανικές κοινότητες του νοτιοδυτικού Νεπάλ.

Το ταξίδι ολοκληρώθηκε στο Επίκεντρο της ActionAid στο κέντρο της Αθήνας. Και στις τρεις χώρες, ο σκηνοθέτης εντυπωσιάστηκε από το έργο της ActionAid και γνώρισε ανθρώπους που, παρά τις δυσκολίες, κατάφεραν τελικά να σταθούν στα πόδια τους και να αλλάξουν τη ζωή τους και την καρδιά του έκλεψαν τα χαμογελαστά πρόσωπα των παιδιών που τον παρακολουθούσαν με προσοχή και το έπαιζαν μαζί του με κάθε ευκαιρία.

Τρεις πολύ διαφορετικές πραγματικότητες, όπου η φτώχεια μπορεί να μην έχει το ίδιο πρόσωπο, αλλά ο κοινωνικός αποκλεισμός που βιώνουν οι άνθρωποι που δεν μπορούν να προσφέρουν τα βασικά στις οικογένειές τους, είναι ο ίδιος παντού. Όπως ίδιος είναι και ο τρόπος για να ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι μια ζωή με αξιοπρέπεια: να στηριχθούν στις δικές τους δυνάμεις, να βελτιώσουν τη ζωή τους και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και έναν καλύτερο κόσμο για όλους.