Αποδεικνύεται ότι οι γυναίκες δεν είναι οι μόνες που έχουν ημερομηνία λήξης της γονιμότητάς τους. Όπως προκύπτει από έρευνες και οι άντρες έχουν βιολογικό ρολόι.
Οι άντρες δεν γίνονται μόνο λιγότερο γόνιμοι όσο μεγαλώνουν, αλλά η γονιμότητά τους αρχίζει να εξασθενεί σε σχετικά νεαρή ηλικία-περίπου στα 24-έξι χρόνια πριν των γυναικών.
Παραδοσιακά, η υπογονιμότητα θεωρείται γυναικείο θέμα όπως και ο αυξημένος κίνδυνος για Σύνδρομο Down και άλλων γενετικών ανωμαλιών, αλλά οι έρευνες τώρα συνδέουν και υψηλότερα ποσοστά αυτισμού, σχιζοφρένειας και συνδρόμου Down σε παιδιά που έχουν γεννηθεί από άντρες μεγαλύτερης ηλικίας.
Πρόσφατη έρευνα επιστημόνων του Ινστιτούτου Καρολίνσκα στη Σουηδία ανακάλυψε ότι ο κίνδυνος διπολικής διαταραχής στα παιδιά αυξάνει με την ηλικία του πατέρα, ειδικά σε παιδιά που γεννιούνται από άντρες 55 ετών και άνω.
Παλιά, όλα αποδίδονταν στη γυναίκα, δηλώνει ο Barry Behr, Καθηγητής γυναικολογίας στην Ιατρική Σχολή του Stanford Medical School.
Ακόμα και τώρα, αν και περίπου μισές από τις περιπτώσεις υπογονιμότητας προκαλούνται από αντρικούς παράγοντες, όπως η χαμηλή ποσότητα σπέρματος, ή η κινητικότητα υπάρχουν πολύ περισσότερες εξετάσεις που αξιολογούν τη γονιμότητα μιας γυναίκας, από όσες υπάρχουν για τον άντρα.
Σε ορισμένο βαθμό, η προκατάληψη αυτή έχει τις ρίζες της στη βιολογία. Οι γυναίκες γεννιούνται με όσα ωάρια θα έχουν ποτέ-περίπου 1 εκατομμύριο. Αυτό το νούμερο σταδιακά μειώνεται και τα καλύτερα ωάρια είναι τα πρώτα, σημειώνει ο Behr. Αυτά που απομένουν-μετά την ηλικία των 35 κατά μέσον όρο- είναι ευάλωτα σε τοξίνες, ακτινοβολία κ.α, που μπορεί να εξασθενήσουν την ποιότητα και βιωσιμότητά τους. Αντίθετα, οι άντρες παράγουν νέο σπέρμα περίπου κάθε 90 μέρες, σημειώνει ο Behr.
Έτσι, λογικό φαινόταν ότι δεν θα πρέπει να υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του σπέρματος ενός νέου και ενός μεγαλύτερου άντρα. Πράγματι, γονείς έχουν γίνει και άντρες 94 ετών.
Παρόλα αυτά, η έρευνα δείχνει ότι τα πράγματα δυσκολεύουν όσο περνά ο χρόνος.
Γαλλική έρευνα που δημοσιεύεται στο διαδυκτιακό περιοδικό ?Reproductive BioMedicine Online? ανακάλυψε ότι σε ζευγάρια που ακολουθούν αγωγή κατά της υπογονιμότητας, η ηλικία του πατέρα είχε την ίδια επίδραση με της μητέρας στα ποσοστά εγκυμοσύνης και αποβολής- όσο μεγαλύτερος ήταν κάποιος γονέας τόσο λιγότερο πιθανό ήταν να πετύχουν εγκυμοσύνη και τόσο πιθανότερο να αποβάλουν.
Άλλες έρευνες έχουν ανακαλύψει παρόμοιες τάσεις. Κατά μέσον όρο χρειάζεται παραπάνω από ένας χρόνος για να συλλάβουν, στο 8% των ζευγαριών στα οποία ο άντρας είναι μικρότερος από 25 ετών. Το ποσοστό σχεδόν διπλασιάζεται (15%) στα ζευγάρια όπου ο άντρας είναι 35 ετών και άνω.
Στοιχεία επίσης έχουν δείξει ότι τα ζευγάρια που αποτελούνται από άτομα ίδιας ηλικίας, ή που ο άντρας είναι νεώτερος από τη γυναίκα έχουν περισσότερες πιθανότητες να πετύχουν εγκυμοσύνη σε διάστημα ενός χρόνου, σε σύγκριση με ζευγάρια στα οποία οι άντρες είναι τουλάχιστον 5 χρόνια μεγαλύτεροι από τις συντρόφους τους.
Υπάρχουν πολλές πιθανές εξηγήσεις για τη μείωση της αντρικής γονιμότητας, από τη μείωση του σπέρματος και της κινητικότητας μέχρι τα χαμηλότερα επίπεδα τεστοστερόνης και της επίδρασης άλλων ασθενειών που σχετίζονται με την ηλικία, όπως ο διαβήτης, που σχετίζεται με τη στυτική δυσλειτουργία και τα χαμηλότερα επίπεδα τεστοστερόνης.
Αλλά ερευνητές πιστεύουν ότι γενετικοί παράγοντες μπορεί να βρίσκονται πίσω από τη σχέση της ηλικίας του πατέρα και του κινδύνου που αντιμετωπίζει ένα παιδί να παρουσιάσει διπολική διαταραχή, αυτισμό ή σχιζοφρένεια, των οποίων οι ρίζες αποδίδονται όλο και περισσότερο στο DNA.
Αν και το σπέρμα δεν πρέπει να είναι περισσότερο από 90 μέρες παλιό, τα κύτταρα που το παράγουν μπορεί να υπόκεινται σε αυξημένες μεταλλάξεις DNA καθώς μεγαλώνουν οι άντρες, επηρεάζοντας την ποιότητα του σπέρματος που παράγουν.
Στη σουηδική έρευνα που δημοσιεύεται στο περιοδικό ?Archives of General Psychiatry? , ερευνητές ανακάλυψαν ότι ο κίνδυνος ανάπτυξης διπολικής διαταραχής άρχισε να αυξάνει στα παιδιά που γεννήθηκαν από πατέρες που βρίσκονταν περίπου στην ηλικία των 40.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος όμως αφορούσε άντρες ηλικίας 55 και άνω. Τα παιδιά τους είχαν 37% περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν τη διαταραχή, σε σχέση με παιδιά που γεννήθηκαν από άντρες στα είκοσί τους. Τα παιδιά αντρών μεγαλύτερης ηλικίας είχαν επίσης διπλάσιες πιθανότητες να εμφανίσουν νόσο που άρχιζε νωρίς-πριν την ηλικία των 20-που οι έρευνες δείχνουν ότι έχει ισχυρή γενετική βάση.
Τι σημαίνουν όλα αυτά για τους άντρες μεγάλης ηλικίας που θέλουν να γίνουν γονείς; Ενώ οι γυναίκες έχουν συνηθίσει να βλέπουν αρνητικές στατιστικές σχετικά με τις μειούμενες πιθανότητες να συλλάβουν και τους αυξανόμενους κινδύνους για σύνδρομο Down όσο μεγαλώνουν, οι άντρες συνήθως νομίζουν ότι έχουν όλο τον καιρό μπροστά τους. Ίσως τώρα, άντρες στα 35 να αρχίσουν να μοιράζονται την ίδια πίεση του ΄τώρα ή ποτέ? όσον αφορά την πατρότητα.
Όταν άντρες μεγαλύτερης ηλικίας γίνονται πατέρες, η παραδοσιακή αντίδραση είναι να τους χτυπάμε στην πλάτη και να τους κερνάμε μια μπύρα, σύμφωνα με τον Behr.
Έχει δει ασθενείς που αισθάνθηκαν ότι ήταν πολύ μεγάλοι για να γίνου πατέρες, αλλά αρκετοί άνθρωποι αποφασίζουν όπως ο ίδιος δεν θα αποφάσιζε. Η υπευθυνότητά μας είναι-καταλήγει- να εκπαιδεύσουμε τους πελάτες σχετικά με τα γεγονότα και μετά αυτοί να αποφασίσουν.
Οι άντρες δεν γίνονται μόνο λιγότερο γόνιμοι όσο μεγαλώνουν, αλλά η γονιμότητά τους αρχίζει να εξασθενεί σε σχετικά νεαρή ηλικία-περίπου στα 24-έξι χρόνια πριν των γυναικών.
Παραδοσιακά, η υπογονιμότητα θεωρείται γυναικείο θέμα όπως και ο αυξημένος κίνδυνος για Σύνδρομο Down και άλλων γενετικών ανωμαλιών, αλλά οι έρευνες τώρα συνδέουν και υψηλότερα ποσοστά αυτισμού, σχιζοφρένειας και συνδρόμου Down σε παιδιά που έχουν γεννηθεί από άντρες μεγαλύτερης ηλικίας.
Πρόσφατη έρευνα επιστημόνων του Ινστιτούτου Καρολίνσκα στη Σουηδία ανακάλυψε ότι ο κίνδυνος διπολικής διαταραχής στα παιδιά αυξάνει με την ηλικία του πατέρα, ειδικά σε παιδιά που γεννιούνται από άντρες 55 ετών και άνω.
Παλιά, όλα αποδίδονταν στη γυναίκα, δηλώνει ο Barry Behr, Καθηγητής γυναικολογίας στην Ιατρική Σχολή του Stanford Medical School.
Ακόμα και τώρα, αν και περίπου μισές από τις περιπτώσεις υπογονιμότητας προκαλούνται από αντρικούς παράγοντες, όπως η χαμηλή ποσότητα σπέρματος, ή η κινητικότητα υπάρχουν πολύ περισσότερες εξετάσεις που αξιολογούν τη γονιμότητα μιας γυναίκας, από όσες υπάρχουν για τον άντρα.
Σε ορισμένο βαθμό, η προκατάληψη αυτή έχει τις ρίζες της στη βιολογία. Οι γυναίκες γεννιούνται με όσα ωάρια θα έχουν ποτέ-περίπου 1 εκατομμύριο. Αυτό το νούμερο σταδιακά μειώνεται και τα καλύτερα ωάρια είναι τα πρώτα, σημειώνει ο Behr. Αυτά που απομένουν-μετά την ηλικία των 35 κατά μέσον όρο- είναι ευάλωτα σε τοξίνες, ακτινοβολία κ.α, που μπορεί να εξασθενήσουν την ποιότητα και βιωσιμότητά τους. Αντίθετα, οι άντρες παράγουν νέο σπέρμα περίπου κάθε 90 μέρες, σημειώνει ο Behr.
Έτσι, λογικό φαινόταν ότι δεν θα πρέπει να υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του σπέρματος ενός νέου και ενός μεγαλύτερου άντρα. Πράγματι, γονείς έχουν γίνει και άντρες 94 ετών.
Παρόλα αυτά, η έρευνα δείχνει ότι τα πράγματα δυσκολεύουν όσο περνά ο χρόνος.
Γαλλική έρευνα που δημοσιεύεται στο διαδυκτιακό περιοδικό ?Reproductive BioMedicine Online? ανακάλυψε ότι σε ζευγάρια που ακολουθούν αγωγή κατά της υπογονιμότητας, η ηλικία του πατέρα είχε την ίδια επίδραση με της μητέρας στα ποσοστά εγκυμοσύνης και αποβολής- όσο μεγαλύτερος ήταν κάποιος γονέας τόσο λιγότερο πιθανό ήταν να πετύχουν εγκυμοσύνη και τόσο πιθανότερο να αποβάλουν.
Άλλες έρευνες έχουν ανακαλύψει παρόμοιες τάσεις. Κατά μέσον όρο χρειάζεται παραπάνω από ένας χρόνος για να συλλάβουν, στο 8% των ζευγαριών στα οποία ο άντρας είναι μικρότερος από 25 ετών. Το ποσοστό σχεδόν διπλασιάζεται (15%) στα ζευγάρια όπου ο άντρας είναι 35 ετών και άνω.
Στοιχεία επίσης έχουν δείξει ότι τα ζευγάρια που αποτελούνται από άτομα ίδιας ηλικίας, ή που ο άντρας είναι νεώτερος από τη γυναίκα έχουν περισσότερες πιθανότητες να πετύχουν εγκυμοσύνη σε διάστημα ενός χρόνου, σε σύγκριση με ζευγάρια στα οποία οι άντρες είναι τουλάχιστον 5 χρόνια μεγαλύτεροι από τις συντρόφους τους.
Υπάρχουν πολλές πιθανές εξηγήσεις για τη μείωση της αντρικής γονιμότητας, από τη μείωση του σπέρματος και της κινητικότητας μέχρι τα χαμηλότερα επίπεδα τεστοστερόνης και της επίδρασης άλλων ασθενειών που σχετίζονται με την ηλικία, όπως ο διαβήτης, που σχετίζεται με τη στυτική δυσλειτουργία και τα χαμηλότερα επίπεδα τεστοστερόνης.
Αλλά ερευνητές πιστεύουν ότι γενετικοί παράγοντες μπορεί να βρίσκονται πίσω από τη σχέση της ηλικίας του πατέρα και του κινδύνου που αντιμετωπίζει ένα παιδί να παρουσιάσει διπολική διαταραχή, αυτισμό ή σχιζοφρένεια, των οποίων οι ρίζες αποδίδονται όλο και περισσότερο στο DNA.
Αν και το σπέρμα δεν πρέπει να είναι περισσότερο από 90 μέρες παλιό, τα κύτταρα που το παράγουν μπορεί να υπόκεινται σε αυξημένες μεταλλάξεις DNA καθώς μεγαλώνουν οι άντρες, επηρεάζοντας την ποιότητα του σπέρματος που παράγουν.
Στη σουηδική έρευνα που δημοσιεύεται στο περιοδικό ?Archives of General Psychiatry? , ερευνητές ανακάλυψαν ότι ο κίνδυνος ανάπτυξης διπολικής διαταραχής άρχισε να αυξάνει στα παιδιά που γεννήθηκαν από πατέρες που βρίσκονταν περίπου στην ηλικία των 40.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος όμως αφορούσε άντρες ηλικίας 55 και άνω. Τα παιδιά τους είχαν 37% περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν τη διαταραχή, σε σχέση με παιδιά που γεννήθηκαν από άντρες στα είκοσί τους. Τα παιδιά αντρών μεγαλύτερης ηλικίας είχαν επίσης διπλάσιες πιθανότητες να εμφανίσουν νόσο που άρχιζε νωρίς-πριν την ηλικία των 20-που οι έρευνες δείχνουν ότι έχει ισχυρή γενετική βάση.
Τι σημαίνουν όλα αυτά για τους άντρες μεγάλης ηλικίας που θέλουν να γίνουν γονείς; Ενώ οι γυναίκες έχουν συνηθίσει να βλέπουν αρνητικές στατιστικές σχετικά με τις μειούμενες πιθανότητες να συλλάβουν και τους αυξανόμενους κινδύνους για σύνδρομο Down όσο μεγαλώνουν, οι άντρες συνήθως νομίζουν ότι έχουν όλο τον καιρό μπροστά τους. Ίσως τώρα, άντρες στα 35 να αρχίσουν να μοιράζονται την ίδια πίεση του ΄τώρα ή ποτέ? όσον αφορά την πατρότητα.
Όταν άντρες μεγαλύτερης ηλικίας γίνονται πατέρες, η παραδοσιακή αντίδραση είναι να τους χτυπάμε στην πλάτη και να τους κερνάμε μια μπύρα, σύμφωνα με τον Behr.
Έχει δει ασθενείς που αισθάνθηκαν ότι ήταν πολύ μεγάλοι για να γίνου πατέρες, αλλά αρκετοί άνθρωποι αποφασίζουν όπως ο ίδιος δεν θα αποφάσιζε. Η υπευθυνότητά μας είναι-καταλήγει- να εκπαιδεύσουμε τους πελάτες σχετικά με τα γεγονότα και μετά αυτοί να αποφασίσουν.
