Το ανέκδοτο της χρονιάς είναι ότι οι Αραβικές χώρες εξεγείρονται για τη Δημοκρατία.
Είναι τραγικό να εξεγείρεσαι,ζητώντας ουσιαστικά άλλο τύρρανο. Φυσικά για πολλούς ηγέτες αλλά και για μεγάλη μερίδα του τύπου η Δημοκρατία αντιμετωπίστηκε σαν ίωση που προσέβαλε τις χώρες του Αραβικού κόσμου...
Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική...
Η πρώτη διαπίστωση αναμφίβολα ήταν ότι η πετρελαική κρίση που προκύπτει κάνει τα σημάδια της προσδοκώμενης παγκόσμιας ανάπτυξης να εξανεμίζονται?Είχαμε ξαναγράψει ότι αυτό που δεν κατάφεραν στη G20 όταν ζήτησαν από τη Κίνα να ανατιμήσει το νόμισμα της, (πράγμα το οποίο θα οδηγούσε σε συνεχή ύφεση), και εκείνη φυσικά αρνήθηκε, το κάνουν τώρα με τη κρίση αυτή.
Αλλά ο σκοπός είναι διττός. Τα καθεστώτα της Μέσης Ανατολής ήταν αμερικανόφερτα ως προς την υποτέλεια του Μαύρου Χρυσού αλλά εθνικά ανεξάρτητα και προσκείμενα στους φυσικούς τους συμμάχους(όπως το Ιράν) αλλά και τους φυσικούς τους εχθρούς(όπως το Ισραήλ). Μετά τη κινητικότητα του Ισραήλ στην αναζήτηση συμμάχων για την επικείμενη επίθεση στο Ιράν που μελετάται εδώ και χρόνια αυτό είναι το τελευταίο στάδιο,που πραγματοποιείται απο αυτούς τους λαούς αλλά ερήμην τους ουσιαστικά ως προς το σκοπό αφού οι "δημοκρατικά" κεχρισμένοι ηγέτες που θα προκύψουν αν τους βγεί το σχέδιο θα απαρνηθούν το Ιράν...
Σαφώς αντιλαμβάνεται κάποιος πως πίσω από το προσωπείο της δημοκρατικής διεκδίκησης κρύβονται πολλά περισσότερα που σαφώς υποκρύπτονται τεχνηέντως.
Η ανθρωπότητα οδηγείται σε τραγικά αδιέξοδα?.Θυμίζουν πολύ αυτά που επακολούθησαν την οικονομική κρίση του 1929 αλλα και αυτά που πυροδότησαν το Β Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τα βήματα είναι αργά αλλά σταθερά. Το ζήτημα είναι ότι η τραγική κατάληξη είναι διαφαινόμενη και ενώ οι ηγέτες λένε μεγάλα λόγια στη πράξη τοποθετούν το λιθαράκι τους στον όλεθρο...
dinatos.blogspot.com
