Του Κώστα Γεωργουσόπουλου
Επαψα να είμαι καπνιστής εδώ και 25 χρόνια. Εως τότε κάπνιζα επί 30 χρόνια και την εποχή που το έκοψα είχα φτάσει να ρουφάω κυριολεκτικά 100 τσιγάρα την ημέρα. Είμαι ευτυχής που το κατόρθωσα. Αλλά μπορώ να καταλάβω τους καπνιστές και δεν με ενοχλεί καθόλου να παρευρίσκομαι όπου φουμάρουν.
Τα μέτρα που παίρνονται είναι αμερικάνικης υστερίας ανάλογης με την ιερότητα του γάμου στη χώρα των διαζυγίων και της απαγόρευσης του τσιγάρου στη μητρόπολη των ναρκωτικών. Γιατί μόνο παραλογισμός είναι η αστυνόμευση με βαριά πρόστιμα του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους και από την άλλη το κράτος να εισπράττει φόρο και μάλιστα υψηλό από την κυκλοφορία των τσιγάρων. Τιμωρείται ο καπνιστής αλλά είναι παράκλητος ο καπνοβιομήχανος.
Οσο περισσότερα τσιγάρα πουλιούνται τόσο ευτυχέστερος ξυπνάει ο υπουργός των Οικονομικών. Αλήθεια μια και μιλάμε για οικονομία, έχει υπολογιστεί πόσες χαμένες ώρες από την παραγωγή προστίθενται με όσους θεριακλήδες αφήνουν γραφεία, μαγαζιά, πόστα κ.λπ. και φουμάρουν στα πεζοδρόμια;
Αν κάθε υπάλληλος ή ιδιοκτήτης καπνίζει τουλάχιστον 20 τσιγάρα την ημέρα επί 5 λεπτά το καθένα υπολογίστε επί τους καπνιστές της επικράτειας τις πεταμένες ώρες που παλαιότερα ήταν παραγωγικές, μ ένα τσιγάρο στο στόμα. Γιατί τα περί υγείας, μην τα ρωτάτε. Οσοι καπνίζουν στο πεζοδρόμιο, δεν γλιτώνουν με τίποτα.
Τρέλα!
ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ
ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΦΩ
