Αναρτήθηκε λοιπόν ένα άρθρο που είχε σχέση με τον εμφύλιο σπαραγμό, και έγινε της κακομοίρας. Αμέσως βγήκαν τα μαχαίρια... και έσπευσε ο καθένας μας να τοποθετηθεί, ανάλογα με τις οικογενειακές του καταβολές, τα διαβάσματά του, τις προσωπικές του εμπειρίες, και πάει λέγοντας. Χαμός στο ίσιωμα δηλαδή.
Η ουσία του άρθρου, αν κατάλαβα σωστά, ήταν πως ο συντάκτης του ήθελε να δείξει, ότι σε δυο χαρακτηριστικές περιπτώσεις εθνικής μας «καταστροφής», στο πηδάλιο της χώρας βρίσκονταν ένας Παπανδρέου. Βασικά διαφωνώ. Διαφωνώ, διότι στο καθεστώς κληρονομικής δημοκρατίας που ζούμε ως χώρα, και σε εκατό χρόνια από σήμερα να γίνει κάτι ανάλογο, οι πιθανότητες να μας κυβερνά ένας Παπανδρέου (δισέγγονο του ΓΑΠ), είναι πάρα πολλές. Που είναι το παράξενο; Δυο τρεις οικογένειες όλες κι`όλες εναλλάσσονται στην εξουσία, και άρα μια από αυτές πάντα θα κληρώνεται. Ο νόμος των πιθανοτήτων γαρ.
Αυτό όμως που βγήκε από το άρθρο, και που έχει τη μεγαλύτερη σημασία για εμένα, είναι η χολή που έσταξε μέσα από τις εκατοντάδες τα σχόλια. Εβδομήντα και χρόνια μετά από την έναρξη της περιπέτειας που μας πήγε ως χώρα τουλάχιστον 50 χρόνια πίσω, και τα αίματα παραμένουν αναμμένα. Όχι έφταιγαν οι κομμουνιστές, όχι οι γερμανοτσολιάδες, όχι ο Σκόμπυ, ο Μάρκος, ο Παπανδρέου, και πάει λέγοντας.
Λες και τα όπλα είναι ακόμη παρά πόδα, και οι μάχες συνεχίζονται αδιάλειπτα στα βουνά του Γράμμου. Λες και ζούμε ένα νέο Λιτόχωρο. Λίγο κράτει ρε παιδιά!
Στον πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές. Πόσο δε μάλλον σε έναν πόλεμο εμφύλιο. Και από τα γεγονότα της περιόδου 1941-49 όλοι χάσαμε, άσχετα αν κάποια από τις δυο παρατάξεις έχασε και τα πιο πολλά. Διαφορετικές απόψεις, διαφορετικές κοσμοθεωρίες, διαφορετικά κόμματα υπήρχαν πάντα. Όπως πάντα υπήρχε και η Ελλάδα. Αν όχι σαν σύγχρονο έθνος κράτος, τουλάχιστον ως γεωγραφική περιοχή, με κατοίκους που μοιράζονταν κοινά φυλετικά, πολιτισμικά, γλωσσικά, και θρησκευτικά στοιχεία. Και αν οι απόψεις και τα κόμματα στη πορεία εξελίχθηκαν, διαφοροποιήθηκαν, εξαφανίστηκαν, ή οτιδήποτε άλλο, η Ελλάδα παραμένει.
Ποια Σπάρτη και ποια Θήβα; Αυτά είναι αρχαία ιστορία. Ποιο κόμμα Ρωσόφιλων και ποιο Αγγλόφιλων; Ποιος Κωλέτης και ποιος Μαυροκορδάτος; Μακρινό παρελθόν. Έτσι και σε μια δυο γενιές από σήμερα, τα δραματικά γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας, για τα οποία ακόμη μαλώνουν τα εγγόνια των πρωταγωνιστών τους, θα θεωρούνται και αυτά αρχαία ιστορία. Όσο αγγίζει εμάς σήμερα η καταστροφή του`22, θα αγγίζει και ο εμφύλιος πόλεμος τα παιδιά των παιδιών μας. Πολύτιμη ιστορία μεν, αλλά όχι και να σφαζόμαστε (έστω διαδικτυακά) για αυτήν δε.
Που θέλω να καταλήξω; Ότι άσχετα με το ποιος έφταιγε για τον εμφύλιο, άσχετα τι μας οδήγησε στη χούντα, άσχετα με τα κόμματα που μας κυβερνάνε εναλλασσόμενα στην εξουσία, η Ελλάδα είναι μία. Ποιο ΚΚΕ και ποιοι μοναρχοφασίστες; Ποια πανίσχυρη ΕΣΣΔ και ποια θαλασσοκράτειρα Αγγλία; Σκόνη στον άνεμο. Στάχτη και μπούρμπερι. Έτσι και οι σημερινοί θλιβεροί πρωταγωνιστές θα αποσυρθούν από το προσκήνιο αργά ή γρήγορα και οι μνήμες των απογόνων μας για αυτούς θα ξεθωριάσουν. Και έτσι πρέπει, αλλιώς θα ζούσαμε ακόμη τον ? πελοποννησιακό πόλεμο. Αλλιώς θα είμαστε πάντα παιδιά. Ακόμη και ως λαός. Όμως, το κύριο ζήτημα είναι σήμερα, το ποιος ή το τι θα διαδεχτεί τους σημερινούς μας (λίγους) ηγέτες; Τι κατάσταση θα ακολουθήσει τη σημερινή; Και τα σημάδια δεν είναι καθόλου ευοίωνα. Συνεπώς, σημασία έχει τι κάνουμε εμείς, οι σύγχρονοι Έλληνες για αυτό που θα ζήσουν τα παιδιά μας, και όχι τι έκαναν οι παππούδες μας.
Θα συνεχίσουμε να καταναλωνόμαστε σε πνευματικές ασκήσεις ξιφασκίας για τον ΕΔΕΣ ή για τον ΔΣΕ; Θα συνεχίσουμε να είμαστε έρμαια της Ντόρας, του ΠΑΣΟΚ, και της ΝΔ; Αυτό είναι η Ελλάδα; Είχε δίκιο ο Σημίτης; Δεν νομίζω.
antinews.gr
