Με τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ προ των πυλών της εξουσίας, και τη Νέα Δημοκρατία σε νευρική κρίση, γιορτάστηκε η 7η επέτειος από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, το 1980, που ήταν και η πλέον αιματηρή της ιστορίας.
Οι εορταστικές εκδηλώσεις κορυφώθηκαν στις 16 Νοεμβρίου, ημέρα Κυριακή, με την καθιερωμένη πορεία, όχι προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία, αφού η κυβέρνηση Ράλλη την είχε απαγορεύσει. Οι διαδηλωτές θα έφθαναν ως το Σύνταγμα, όπου και θα έπρεπε να διαλυθούν.
Έξω από τη Βουλή 2.000 αριστεριστές και αναρχικοί προσπάθησαν να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό. Ακολούθησαν εκτεταμένα και σφοδρής έντασης επεισόδια, από την Πλατεία Συντάγματος ως την Πατησίων και τους γύρω δρόμους, με καταστροφές, λεηλασίες καταστημάτων, εμπρησμούς και δεκάδες συλλήψεις διαδηλωτών. Πρωταγωνιστικό ρόλο στην καταστολή των επεισοδίων έπαιξε το μηχανοκίνητο της αστυνομίας, με τις γνωστές και αποκρουστικές «αύρες», που από εκείνη τη διαδήλωση δεν ξαναφάνηκαν στους δρόμους της Αθήνας.
Τραυματίες υπήρξαν πολλοί και από τις δύο πλευρές. Δύο, όμως ήταν σε σοβαρή κατάσταση. Η 20χρονη εργάτρια Σταματία Κανελλοπούλου βρέθηκε πεσμένη σε πεζοδρόμιο της οδού Πανεπιστημίου. Μεταφέρθηκε αναίσθητη στο «Ιπποκράτειο», όπου άφησε την τελευταία της πνοή, προτού οι γιατροί προλάβουν να τις προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες. Πέθανε από χτύπημα γκλομπ. Με βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις από γκλομπ διακομίστηκε στο «Λαϊκό» ο 26χρονος κύπριος φοιτητής της Νομικής, Ιάκωβος Κουμής, που άφησε την τελευταία του πνοή λίγες μέρες αργότερα.
Τα επεισόδια και τις βιαιότητες καταδίκασαν όλα τα πολιτικά κόμματα και οι φοιτητικές παρατάξεις. Ο συνήθως καταγγελτικός Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε διακριτικός απέναντι στην αστυνομική βία, ίσως γιατί «αισθάνθηκε την κρυφή αλληλεγγύη του συμμετόχου στην εξουσία, όταν κάλυπτε χωρίς όρους τη βαρβαρότητα των ΜΑΤ», όπως έγραψε στο περιοδικό «Αντιθέσεις» ο δημοσιογράφος Πέτρος Ευθυμίου, βουλευτής του ΠΑΣΟΚ τα επόμενα χρόνια.
Οι δράστες των δύο θανάτων έμειναν ατιμώρητοι, καθώς όσοι από τους αστυνομικούς κατηγορήθηκαν για τα συμβάντα της 16ης Νοεμβρίου 1980 αθωώθηκαν 7 χρόνια αργότερα.
Οι εορταστικές εκδηλώσεις κορυφώθηκαν στις 16 Νοεμβρίου, ημέρα Κυριακή, με την καθιερωμένη πορεία, όχι προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία, αφού η κυβέρνηση Ράλλη την είχε απαγορεύσει. Οι διαδηλωτές θα έφθαναν ως το Σύνταγμα, όπου και θα έπρεπε να διαλυθούν.
Έξω από τη Βουλή 2.000 αριστεριστές και αναρχικοί προσπάθησαν να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό. Ακολούθησαν εκτεταμένα και σφοδρής έντασης επεισόδια, από την Πλατεία Συντάγματος ως την Πατησίων και τους γύρω δρόμους, με καταστροφές, λεηλασίες καταστημάτων, εμπρησμούς και δεκάδες συλλήψεις διαδηλωτών. Πρωταγωνιστικό ρόλο στην καταστολή των επεισοδίων έπαιξε το μηχανοκίνητο της αστυνομίας, με τις γνωστές και αποκρουστικές «αύρες», που από εκείνη τη διαδήλωση δεν ξαναφάνηκαν στους δρόμους της Αθήνας.
Τραυματίες υπήρξαν πολλοί και από τις δύο πλευρές. Δύο, όμως ήταν σε σοβαρή κατάσταση. Η 20χρονη εργάτρια Σταματία Κανελλοπούλου βρέθηκε πεσμένη σε πεζοδρόμιο της οδού Πανεπιστημίου. Μεταφέρθηκε αναίσθητη στο «Ιπποκράτειο», όπου άφησε την τελευταία της πνοή, προτού οι γιατροί προλάβουν να τις προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες. Πέθανε από χτύπημα γκλομπ. Με βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις από γκλομπ διακομίστηκε στο «Λαϊκό» ο 26χρονος κύπριος φοιτητής της Νομικής, Ιάκωβος Κουμής, που άφησε την τελευταία του πνοή λίγες μέρες αργότερα.
Τα επεισόδια και τις βιαιότητες καταδίκασαν όλα τα πολιτικά κόμματα και οι φοιτητικές παρατάξεις. Ο συνήθως καταγγελτικός Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε διακριτικός απέναντι στην αστυνομική βία, ίσως γιατί «αισθάνθηκε την κρυφή αλληλεγγύη του συμμετόχου στην εξουσία, όταν κάλυπτε χωρίς όρους τη βαρβαρότητα των ΜΑΤ», όπως έγραψε στο περιοδικό «Αντιθέσεις» ο δημοσιογράφος Πέτρος Ευθυμίου, βουλευτής του ΠΑΣΟΚ τα επόμενα χρόνια.
Οι δράστες των δύο θανάτων έμειναν ατιμώρητοι, καθώς όσοι από τους αστυνομικούς κατηγορήθηκαν για τα συμβάντα της 16ης Νοεμβρίου 1980 αθωώθηκαν 7 χρόνια αργότερα.
