Οι παπαγάλοι και οι "πρωϊνούδες" σας έχουν μιλήσει γι αυτό???
Του ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ
[email protected]
Μια απλή αλήθεια έμαθε πρόσφατα η δημοσιογράφος Φράνσις Μουρ Λαπέ σε έναταξίδι της στη Βραζιλία: πως η πείνα δεν προκαλείται από την έλλειψη τροφίμων, αλλά από την έλλειψη δημοκρατίας.
Στο Μπέλο Οριζόντε μια πόλη 2,5 εκατ. κατοίκων, ένας στους δέκα ζούσε κάποτε μέσα στην απόλυτη φτώχεια και ένα στα πέντε παιδιά έπεφταν στο κρεβάτι πεινασμένα. μσπου ένας δήμαρχος αποφάσισε να κηρύξει τα τρόφιμα δικαίωμα του πολίτη. Με την ιδέα πως η τροφή είναι δικαίωμα και με σύνθημα «Οποιος είναι πολύ φτωχός για να αγοράσει τρόφιμα, δεν σημαίνει πως είναι παρακατιανός πολίτης», ο δήμαρχος Πέτρους Ανανίας ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια τον πόλεμό του ενάντια στην πείνα. Καθάρισε την αγορά από τους μεσάζοντες και τους μεταπράτες και έφερε σε άμεση επαφή τους αγρότες και τους παραγωγούς με τους καταναλωτές. Τους υποχρέωσε μάλιστα να πηγαίνουν κάθεΣαββατοκύριακο με τα φορτηγά τους στις φτωχογειτονιές κι έτσι όλοι οι φτωχοί της πόλης του απέκτησαν πρόσβαση σε φθηνά και υγιεινά τρόφιμα. Ο δήμαρχος όμως δεν αρκέστηκε μόνο σε αυτό.
Ανοιξε τρία μεγάλα λαϊκά εστιατόρια που σήμερα εξυπηρ ετούν 12.000 άτομα την ημέρα και σερβίρουν κυρίως τοπικά προϊόντα έναντι 50σεντ το γεύμα.Ανάμεσα στους πελάτες τους μπορεί κανείς να διακρίνει παππούδες και εγγονούς, νεαρά ζευγάρια, μαμάδες με τα μωρά τους, υπαλλήλους και εργάτες. Αλλοι τους είναι ντυμένοι με κοστούμια κι άλλοι φτωχικά. Κανείς τους δεν χρειάζεται να αποδείξει πως είναι φτωχός για να φάει εκεί, αν και το 85%των πελατών είναιπράγματι φτωχοί. Το «στίγμα» όμως σβήνεται από την ανάμεικτη ταξική προέλευση της πελατείας. Και σαννα μην έφταναν όλα αυτά, η δημοτική αρχή παρέχει με δικά της έξοδα συσσίτια για τα σχολεία της πόλης.
Τι βλέπουμε ύστερα από αυτές τις δημοτικές πρωτοβουλίες; Μέσα σε μόλις μία δεκαετία, η βρεφική θνησιμότητα στο Μπέλο Οριζόντε, που οφειλόταν κυρίως στην πείνα, περιορίστηκε στο μισό. Και σήμερα, το 40% του πληθυσμού της πόλης ωφελείται από αυτά τα μέτρα. Πόσο κοστίζουν; μέκα εκατομμύρια δολάρια ετησίως, μόλις το 2% του δημοτικού προϋπολογισμού, δηλαδή 1 σεντ την ημέρα για κάθε δημότη της πόλης. Πίσω από αυτήν την προσπάθεια, η Αντριάνα Αράνια, συνεργάτιδα του δημάρχου, βλέπει μια «νέα κοινωνική νοοτροπία», μια επίγνωση πως «όταν όλοι έχουν τροφή, όλοι οι δημότες ωφελούνται, στην υγεία, στην παιδεία και σε πολλά άλλα». Και όλα αυτά χωρίςνα χρειαστεί να αλλάξει η ανθρώπινη φύση. Αλλωστε, ακόμη και στις πρωτόγονες κοινωνίες, ο άνθρωπος πάνταμοιραζόταν την τροφή του. Εκτός από καιρούς ακραίων στερήσεων, όταν έτρωγε ένας, έτρωγαν όλοι.
«Ηξερα πως υπήρχε πολλή πείνα», εξομολογείται η Αράνια στην Φράνσις Μουρ Λαπέ. «Αυτό που με στεναχωρεί, είναι πως δεν ήξερα πόσο εύκολο ήταν να τη νικήσουμε». Στην πόλη που νίκησε την πείνα, δεν θα βρει σήμερα κανείς ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια.
radar-gr.blogspot.com
