Του Όθωνα Ιακωβίδη
Το ότι ολόκληρη η Ελληνική κοινωνία, έχουμε οδηγηθεί στην αιχμαλωσία, οδηγημένοι από σύσσωμο το καθεστώς πολιτικό σύστημα, είναι γεγονός που ήδη το ζούμε.
Το ότι αυτό έγινε εξ αιτίας της κατάληψης του συστήματος αυτού, από τη νοοτροπία της κομματοκρατίας*, αποτελεί, πλέον, κοινή παραδοχή, αλλά και ομολογία των ίδιων των ενόχων.
Τώρα, μετά την αιχμαλωσία μας αυτή, εκείνο που προέχει, είναι η απόδρασή μας.
To πρόβλημα της απόδρασης αυτής, σήμερα, δεν λύεται με τη συνεχή άσκηση κριτικής στο καθεστώς πολιτικό σύστημα, όσο εύστοχη κι αν είναι αυτή .
Ούτε λύεται με την παραγωγή γενικών παραινέσεων και υποδείξεων (πλαγίων και ευθέων) για την απελευθέρωσή μας από την αιχμαλωσία μας.
Τέτοιες, υπάρχουν πολλές και πολύ εύστοχες στο διαδίκτυο.
To πρόβλημα της Ελληνικής κοινωνίας, σήμερα, είναι η αποφασιστική συσπείρωση των πολιτών, κάτω από μία (οποιαδήποτε) αξιόπιστη πρόταση «δραπέτευσης» από την αιχμαλωσία μας.
Και, για να λυθεί αυτό το πρόβλημα, πρέπει , προηγουμένως, να λυθεί ένα άλλο: Ο τρόπος της διάδοσης της πρόσκλησης, για τη διαμόρφωση αυτής της πρότασης, στο σύνολο του κοινωνικού σώματος.
Χωρίς αυτή τη διάδοση, δεν μπορεί να υπάρξει η απαραίτητη συσπείρωση των ομοφρονούντων πολιτών ώστε να αποτελέσουν ένα δυνατό πολιτικό ρεύμα που θα επιχειρήσει την απόδραση από την αιχμαλωσία και (αμέσως μετά) την ανασύνταξη της Δημοκρατίας μας.
Αν δεν βρεθεί τρόπος, αυτή η πρόταση να φθάσει στον κάθε Έλληνα και Ελληνίδα, τίποτε δεν μπορεί να γίνει, από τα επόμενα.
Σε κάθε επιχείρηση, στρατιωτική, εμπορική, διαφημιστική, πολιτική, αν δεν υπάρχει αξιόπιστο σύστημα διαβιβάσεων των πληροφοριών και των εντολών δράσης, η (όποια) μάχη είναι χαμένη εκ των προτέρων.
Αυτό συμβαίνει, σήμερα, στην Ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Το καθεστώς πολιτικό σύστημα, έχει μπλοκάρει κάθε δυνατότητα μεταβίβασης ειδήσεων αναφερομένων σε κάθε προσπάθεια που βρίσκεται εκτός του πεδίου της δικής του δράσης.
Επιτρέπει την κυκλοφορία μόνο των ειδήσεων που αναφέρονται στα δικά του πρόσωπα και πράγματα.
Έτσι και σύμφωνα με το αξίωμα «τίποτε δεν υπάρχει για εμένα, αν δεν γνωρίζω την ύπαρξή του», ο απανταχού Έλληνας πολίτης το μόνο που γνωρίζει ότι υπάρχει, είναι το καθεστώς πολιτικό σύστημα (πρόσωπα και γεγονότα που κινούνται γύρω από αυτό).
Τι κι αν, μεταξύ λίγων ομοφρόνων, ανταλλάσσονται ιδέες λαμπρές και προτάσεις διαμάντια;
Αν αυτά, δεν μπορούν να κοινωνηθούν με τις πολλές χιλιάδες των ομοφρόνων (αλλά μη συμμετεχόντων στον διάλογο αυτό) πολιτών, είναι σαν να μην υπάρχουν.
Παράδειγμα των τελευταίων (χθεσινών, σημερινών και αυριανών) ημερών: Σε όλα τα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, (που αποτελούν το εργαλείο «διαβιβάσεων» και προπαγάνδας του συστήματος) μεταξύ των πρώτων ειδήσεων, φιγουράρει η κάθοδος του Κώστα Μπακογιάννη (υιού του μακαρίτη Παύλου Μπακογιάννη και της Ντόρας Μητσοτάκη/Μπακογιάννη, θυγατέρας Κων/νου Μητσοτάκη) στις επικείμενες εκλογές του Δήμου Καρπενησίου (πατρίδας του πατέρα του, στην οποία ποτέ δεν έζησε).
Σε τί ενδιαφέρει αυτό, τον καταταλαιπωρημένο κάτοικο της Αλεξανδρούπολης, τον άστεγο των Γρεβενών, τον άνεργο της Θεσσαλονίκης, τον εξουθενωμένο αγρότη του Μυλοποτάμου Αιτωλοακαρνανίας και κάθε χωριού, πόλης και κωμόπολης της Ελλάδας ;
Και, γιατί πουθενά η είδηση αυτή δεν συνοδεύεται από, έστω και ένα, σχόλιο περί της οικογενειοκρατίας, που αποτελεί ένα από τα κυριότερα στοιχεία και αιτίες που έχουν οδηγήσει ολόκληρη η Ελληνική κοινωνία στην πτώχευση, στη μιζέρια και στην ανυποληψία ;
Η ψήφιση του «Νόμου Καλλικράτη» είναι κομμένη και ραμμένη ώστε να αποκλείσει, τουλάχιστον από αυτές τις εκλογές ΟΤΑ, τη συμμετοχή ακηδεμόνευτων και ακομμάτιστων κινήσεων των πολιτών.
Έτσι, έχει ήδη παγιδεύσει τους πολίτες κάθε περιφέρειας, (όσους από αυτούς ψηφίσουν), να αναδείξουν τοπικό ηγέτη τους, κάποιο από τα «ημέτερα» πρόσωπα της καταστροφικής κομματοκρατίας*.
Δεν έχει σχέση τίνος κόμματος εκλεκτός θα είναι ο υποψήφιος. Όπως και να? χει, θα είναι «ημέτερος» του καθεστώτος συστήματος, του μοναδικού ενόχου του Εθνικού εγκλήματος της απώλειας Εθνικής κυριαρχίας, στον πλέον ευαίσθητο και ζωτικό χώρο, αυτόν της Οικονομίας μας.
Και, αυτό θα γίνει διότι, το μεγαλύτερο κομμάτι (σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις) της Ελληνικής κοινωνίας, αηδιασμένο από την νοοτροπία της κομματοκρατίας* και τις συνέπειές της, δεν έχει τη δυνατότητα ενδοσυνεννόησής του, ώστε να συντονιστεί σ? ένα βροντερό ΟΧΙ σε κάθε συνδυασμό με οποιαδήποτε κομματική εξάρτηση.
Να πώς προβάλλει το πρόβλημα. Ενώ υπάρχει ο τρόπος να καταδικάσουμε τον ένοχο, δεν μπορούμε να το κάνουμε, γιατί δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε με τους ενόρκους (ψηφοφόρους) που σε λίγες μέρες θα δικάσουν, στο πολιτικό δικαστήριο, σύσσωμο το υπόδικο (καταστροφικό) πολιτικό σύστημα και να τους δώσουμε το σύνθημα: «ΟΧΙ σε κάθε συνδυασμό με οποιαδήποτε κομματική εξάρτηση».
Αποτέλεσμα; Θα αθωωθεί ο ένοχος και, αναβαπτισμένος σ? αυτή του την αθώωση, θα γίνει πιο θρασύς, πιο σκληρός, πιο ανάλγητος.
Θα ερμηνεύσει αυτή την πλαστή (γιατί αυτός την έχει πλάσει) αθώωση, ως επιβράβευση του εγκλήματός του και θα προχωρήσει ακάθεκτος στο επόμενο.
Κι εμείς, η πλειοψηφία της κοινωνίας, θα βουλιάξουμε ακόμη περισσότερο στον εξευτελισμό της προσωπικής και εθνικής αιχμαλωσίας μας, μηρυκάζοντας σαν εύπεπτο χορτάρι την κακομοιριά μας.
Μήπως πρέπει να το ξανασκεφτούμε; Μήπως, προφταίνουμε ακόμη, κάτι να κάνουμε;
κομματοκρατία: η πολιτική νοοτροπία και συμπεριφορά που προτάσσει το κομματικό συμφέρον από το κοινωνικό όφελος και έχει καταστεί «κρατούσα άποψη» στην τρέχουσα πολιτική πρακτική.
