μετανάστευση και τα φορολογικά επιβραδύνουν με οποιονδήποτε τρόπο την ουσιαστική πρόοδο, ενώ οι περιφερειακές χώρες της ηπείρου οικοδομούν εκτεταμένα σχέδια με τον σινο-ρωσικό συνασπισμό , γράφει ο Αμερικανός καθηγητής Joel Kotkin σε κύριο άρθρο της εφημερίδας Daily Beast .
Η διαδικασία της μετατροπής της Ευρώπης σε μια δύναμη «δεύτερης κατηγορίας» οδηγεί σε ακόμα περισσότερα αντικειμενικά στοιχεία, που προοιωνίζουν ένα δυσοίωνο μέλλον , αναφέρει η ρωσική ιστοσελίδα agitpro.su .
Μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, ο Παλαιός Κόσμος ( Ευρώπη) ήταν γεμάτος αισιοδοξία για το μέλλον του. Η «γκρι» υπεροχή της γαλλικής πολιτικής κατά την διάρκεια της προεδρίας του Φρανσουά Μιτεράν, σε ένα από τα βιβλία Ζακ Αταλί, προέβλεψε ότι «η Ιαπωνία και η Ευρώπη θα είναι σε θέση να αμφισβητήσουν την κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών» στο άμεσο μέλλον , αλλά το «ευρωπαϊκό όνειρο», αφού εισήλθε σε ένα μεγάλο τέλμα, τώρα σιγά-σιγά σβήνει .
Όπως φαίνεται, ακόμη και μετά τη «βασιλεία των δύο πιο ανίκανων ελίτ» στην Ουάσινγκτον, ο κόσμος δεν μπόρεσε να εισέλθει στην αποκαλούμενη «μετα-αμερικανική εποχή», και όλες οι προβλέψεις διαψεύστηκαν οικτρά, τονίζει ο Αμερικανός αναλυτής .
Πριν από πενήντα χρόνια, η οικονομία της Ευρώπης αυξάνονταν ταχύτερα και από ό, τι των ΗΠΑ, ενώ από την άλλη πλευρά η Ασία μόλις είχε εισέλθει στις «ράγες» της οικονομικής ανάπτυξης , λέει ο Joel Kotkin. Αλλά κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια, η ευρωπαϊκή οικονομία είναι κατώτερη, από την ανάπτυξη όλων σχεδόν των ανταγωνιστών της. Για παράδειγμα, το 2013 το ποσοστό ανεργίας στην Ευρώπη κυμαίνονταν στο 12%, ποσοστό που υπερβαίνει και εκείνο των ΗΠΑ κατά την διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης. Οι αιτίες είναι πολλές. Το κράτος-πρόνοιας αποσάθρωσε ασύμμετρα ολόκληρη την ήπειρο, και εάν οι υψηλοί φόροι και οι κοινωνικές παροχές ήταν αποτελεσματικές για την Γερμανία, για τις λιγότερο παραγωγικές χώρες όπως είναι η Ιταλία, η Ελλάδα, ακόμη και η Γαλλία, μια τέτοια πολιτική επιχειρηματικότητας, «στοίχισε» πάρα πολύ ακριβά.
Επιπλέον, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ξεκίνησε η διαδικασία της αποστρατιωτικοποίησης της Ευρώπης, και από το σημείο μηδέν η Ευρώπη, αποτέλεσε την «Μεγάλη Αποθήκη» όπλων των ΗΠΑ. Το Ηνωμένο Βασίλειο είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα της οποίας ο στρατιωτικός προϋπολογισμός είναι ανάλογος με την Ρωσίας, της Κίνας και των Ηνωμένων Πολιτειών. Αντίβαρο στις Ηνωμένες Πολιτείες, σε μεγαλύτερο βαθμό μπορεί να ονομαστεί η σινο-ρωσική συμμαχία, που συνδυάζει την επιτυχία με το «μέγα ψεύδος» της ρωσικής στρατιωτικής βιομηχανίας, μαζί με τις σχεδόν απεριόριστες οικονομικές δυνατότητες του Πεκίνου, τονίζει ο Αμερικανός εμπειρογνώμονας.
Η Ευρώπη βρίσκεται κάτω από μια μεγάλη πολιτική κρίση, λέει ο Kotkin, από τη μία πλευρά, ενώ η ιδέα του «κοινού ευρωπαϊκού σπιτιού», καταρρέει ταχύτατα από κινήματα, όπως το ριζοσπαστικό κόμμα του «ΣΥΡΙΖΑ» και του ισπανικού κόμματος Podemos («Μπορούμε»), δείχνοντας τις μεγάλες δυνατότητες επιτυχίας τους του ρεύματος του ευρωσκεπτικισμού. Από την άλλη πλευρά το ακραίο πολιτικό φάσμα , που αντιπροσωπεύουν οι δεξιές δυνάμεις όπως το «Εθνικό Μέτωπο» της Marine Le Pen, αυξάνει τα επώδυνα προβλήματα στην Ευρώπη, ειδικά στο ζήτημα της μετανάστευσης. Το « Κοινό Ευρωπαϊκό Σπίτι» βρήκε τελικά ένα είδος νέων «ενοικιαστών», οι οποίοι δεν μπορούν όμως να αφομοιωθούν από τους Ευρωπαίους, και την δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δημιουργώντας και κοινωνικά προβλήματα μέσα στα τόσα άλλα.
«Πάνω από τις προσδοκίες του Jacques Attali , οι «αμερικανιστές» και οι «ευρωπαϊστές» απλά αποδομούν την πραγματικότητα. Η Ευρώπη είναι αδύναμη οικονομικά και κοινωνικά άρρωστη. Σε όλους τους τομείς, από τον πολιτισμό και την τεχνολογία, έως την στρατιωτική δύναμη , ενώ την ίδια στιγμή εμφανίζονται οι ταχέως αναδυόμενες περιφερειακές δυνάμεις . Μόνο η Ρωσία, οι οποία είναι η πιο ισχυρή στρατιωτικά χώρα της ηπείρου, και συγχρόνως ο κύριος προμηθευτής ενέργειας, φαίνεται να γνωρίζει τι ακριβώς πρέπει να κάνει ».
Τα κράτη που της Ευρώπης, όπως είναι η Ελλάδα ή η Σερβία, διαθέτουν βιαστικές απόψεις απέναντι στην Ρωσία, και στην πιθανότητα μιας μακροπρόθεσμης συμμαχία τους με την Κίνα, εμφανίζοντας μια επιλογή που μπορεί να πράξουν και πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες κατά το «ηλιοβασίλεμα του Παλαιού Κόσμου» , μεταξύ του «Αγγλοσαξωνικού κόσμου » και της «σινο-ρωσικής» Ένωσης.
Στον νέον πολιτικό χάρτη , στις χώρες της περιοχής θα επικρατήσουν νέες φυγόκεντρες τάσεις. Η Ινδία και η Ιαπωνία, για παράδειγμα, μπορεί να κλίνουν προς την «Αγγλοσαξωνική» σφαίρα επιρροής, ως ένα σύστημα με κοινές δημοκρατικές αξίες, ενώ την ίδια στιγμή τα κράτη της Λατινικής Αμερικής, τρέμοντας από την αίσθηση της απειλής της αυτονομία τους, από την πλευρά του «αμερικανικού ιμπεριαλισμού», κλείνουν προς την πλευρά της Μόσχας και του Πεκίνου.
Μια τέτοια «ρύθμιση» θα μπορούσε να ονομαστεί ως η μετενσάρκωση του «ψυχρού πολέμου», εκδηλώνοντας μια διπολική αντιπαράθεση μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων, σε μια ανελέητη μάχη των δύο συνασπισμών για τις νέες σφαίρες επιρροής στον κόσμο, καταλήγει το δημοσίευμα .
Σύμφωνα με ανάλυση στο pentapostagma.gr, τέτοια δημοσιεύματα μας κάνουν κοινωνούς , ενός μέρους του παγκόσμιου παιχνιδιού , το οποίο διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας. Η Ελλάδα και η Σερβία δεν αναφέρθηκαν τυχαία από το Αμερικανό αναλυτή. Αποτελούν κομβικές χώρες στα σχέδια των δύο συνασπισμών, για αυτό και υπόκεινται σε αυτόν τον ανηλεή «πόλεμο», εδώ και τόσα χρόνια.
πηγή
